Rawa Joanna Wójcik:
„Fotografia jest moją wielka pasją i idealnym środkiem, aby wyrażać siebie. Ważne jest dla mnie, aby widzieć swoje szczęście i piękno otaczającego świata, dostrzegać dobro i doświadczać go, nawet kiedy bywa bardziej czarnobiało niż kolorowo.
To, co tworzę powinno cieszyć przede wszystkim mnie i nie podporządkowywać się komukolwiek innemu. W życiu i w fotografii chcę stawiać na to, by delektować się życiem, czerpać z niego garściami, brać całą łaskę, która jest mi dana i dzielić się z innymi. Zauważać to, czego nie dostrzegają lub po prostu zmieniać perspektywę na mniej oczywistą”.
Pierwsze zdjęcia powstały w maju 2005 roku i stanowiły zamknięty projekt pt. Warszawska Wola. To miał być projekt na zlecenie, w którym pokazuje „Wolę moimi oczami”… Okazało się jednak, że to, co fotograficznie najbardziej mnie pociąga, – czyli stare obdrapane mury opowiadające dawne historie miasta- jest nie do przyjęcia dla zleceniodawcy, którego wzrok skierowany był na rozwijającą się i coraz bardziej nowoczesną Wolę. I tak wybrany przeze mienie zestaw zdjęć stał się projektem autorskim i nostalgicznym wspomnieniem starej Warszawy.
(nie)zmienne
Nie odwiedzałam Woli przez wiele lat, a przynajmniej na pewno nie z fotograficzną uważnością. Jednak pewnego dnia, wiosną 2020 roku przejeżdżając przez tę dzielnicę zobaczyłam gigantyczną nowoczesną zmianę, jaka dokonała się przez te 15 lat. Chciałam wrócić do miejsc, które fotografowałam i zobaczyć jak się zmieniły. W tym celu musiałam przeprowadzić śledztwo wzdłuż fotograficznych klisz, aby odnaleźć trasy moich spacerów i miejsca, które uwieczniłam.
Retrospekcja minionych dni okazała się bardzo ciekawym doświadczeniem – rozwiązywaniem zagadki, poszukiwaniem skarbu, powrotem do tamtej siebie. Nie wszystkie miejsca udało się znaleźć, niektóre dopiero po dłuższym czasie, w inne szłam bezbłędnie na pamięć. Świat zmienił się znacznie przez te lata, Wola stała się bardzo nowoczesną biznesową dzielnicą, wiele starych budynków zostało rozebranych, w niektórych jednak czas się zatrzymał. Ludzie się zmienili – zamknęli swoje domy oraz podwórza dla bezpieczeństwa kosztem swobody i zamienili stare na nowe. Jedni się przeprowadzili, inni wciąż są tutaj gdzie byli. Niewątpliwie zawsze dokądś zmierzamy i coś przeżywamy, a z biegiem czasu miejsca i wydarzenia stają się coraz mniej jednoznaczne, coraz mniej realne. Aż w końcu nie ważne jest, co się wydarzyło, ale to, co mogłoby się wydarzyć…
